Hoi lieve lezers van Merlin, 

Mijn naam is Dorien en ik zou graag mijn verhaal met jullie willen delen. 

2 jaar geleden is er bij mijn vader darmkanker geconstateerd. Het was allemaal nog te genezen wat natuurlijk een hele opluchting was maar wat aan de andere kant ook weer een dikke schrik was omdat mijn zus 12 jaar geleden leukemie heeft gehad (ondertussen alweer 8 jaar genezen). Ondanks het slechte nieuws gingen we er heel positief in en na een paar bestralingen en een operatie was het weggehaald. Maar na nog geen 2 maand kreeg hij een naadlek en is hij daar heel snel aan geopereerd. Na een paar maand moest dit nog een keer en uit voorzorg hadden ze toch maar meteen veel weggehaald en hebben ze een stoma geplaatst. Na die onzekere shit periode ging het eindelijk weer beter. 

Bij ons thuis is er altijd harmonie geweest dankzij mijn lieve papa en mama. Ondanks alle tegenslagen die wij de afgelopen jaren hebben gehad. Verder zijn wij thuis totaal geen opgevers want wij zeggen altijd: “Wij zijn niks voor niks Nordertjes en wij komen overal doorheen met elkaar.”
Totdat we 2 maand geleden weer slecht nieuws hebben gekregen dat papa uitgezaaide darmkanker heeft. Dit sloeg heel hard bij ons in, maar toch gingen we er eigenlijk allemaal weer met goede moed in. 
Deze dag zal ik ook nooit vergeten. Ik ging die vrijdag naar school en natuurlijk was ik best wel zenuwachtig voor de uitslag die hij die middag zou krijgen. Eerst kreeg ik een Whatsappje dat hij 9 kleine plekjes had en dat ze pas met de chemo’s zouden beginnen als hij last kreeg. Ze konden nog niks over zijn levensverwachtingen zeggen. Daarbij stond gelijk in “ga er voor, ben nog nooit een gemiddelde geweest”. 
Ook wilde hij gelijk een second opinion. In Amsterdam zit een speciaal ziekenhuis voor mensen met kanker genaamd AVL. Daar zijn mijn ouders uiteindelijk heen gegaan. Ze hebben daar ook een MRI scan gemaakt en daar kwam uiteindelijk uit dat hij 20 tumoren heeft in plaats van 9. 
Eerst stuurde hij een whatsappje in onze familiegroep en eigenlijk snapte niet iedereen wat hij precies bedoelde. Totdat mijn zus mij opbelde en ik op dat moment net bij mijn tantes was. Ik had eigenlijk zoals mijn andere broers en zussen niet goed door wat er precies was en hoe slecht het eigenlijk was. Nog geen 5 minuten later kwam ze binnen helemaal van streek en ik wist nog steeds niet wat er aan de hand was. Ik vroeg het en ik kreeg een aardig hard antwoord. “Hij wordt niet meer beter.” Op dat moment werd ik heel boos en verdrietig en ging er van alles door mij heen. 5 minuten daarna belden papa en mama ons op en wilde papa mij spreken. Maar op een of andere manier durfde ik het niet dus zei ik nee, nee ik wil niet. 
Toen kwamen ze maar onze kant op. Hij zei: “mij kan je niet ontwijken he” Op dat moment liet ik een paar tranen en hield ik me verder sterk omdat iedereen van slag was. Ik wilde eigenlijk heel snel weg omdat ik niet graag mijn emoties toon aan mensen, zelfs niet aan mijn eigen familie. 
Even daarna moest ik oppassen en ben ik snel eerder weggegaan en heb ik de hele rit gehuild. Toen ik aankwam heb ik er verder niet meer over gepraat. 

Mijn papa is een hele sterke man en ik heb echt bewondering voor hem omdat hij ondanks zijn ziekte toch nog even 4 keer in de week ging sporten, ging werken, en op vrijdag standaard even langs zijn kroegje ging. 
In het begin ging het nog redelijk goed met mij, ik hield me gewoon sterk en ik heb het ook gewoon niet aan veel mensen verteld. Alles ging eigenlijk gewoon nog redelijk goed omdat ik mij het niet besefte dat hij ziek is want alles leek gewoon nog zo normaal in mijn ogen. 

Totdat hij 4 week geleden zijn eerste chemo heeft gehad, toen zag ik eigenlijk in dat het echt menens was. En op dat moment stortte eigenlijk mijn hele wereld in, want wat zal er nog allemaal gaan komen? Hoe gaat alles verlopen? Kan hij nog beter worden? Maar nee daar heeft niemand antwoord op want alles is gewoon afwachten, hoe moeilijk het ook is. 

En sindsdien begon ik mij heel verdrietig, boos en eigenlijk gewoon heel ongelukkig te voelen. Terwijl er zoals hier verder naar boven staat, altijd harmonie bij ons is ondanks alles, maar toch voelde ik mij zo… 

Ik heb het ook een hele tijd afgewacht of het beter zou worden maar nee ik voelde me steeds slechter en slechter en alles ging opeens heel slecht bij mij. Totdat ik bij me zelf dacht: “Dorien jij hoeft niet altijd sterk te zijn voor de buiten wereld, jij hoeft geen masker te dragen ook jij mag je verdriet tonen.” Maar nee ik wilde het niet vertellen omdat ik me er op de een of andere manier voor schaamde of dat ik bang was om reacties te krijgen van: ”stel je aan” Toen ben ik naar mijn mentor op school gegaan en heb ik alles eerlijk en open verteld over hoe ik mij voelde en dat ik een afspraak had gemaakt bij de huisarts.
De huisarts heeft uiteindelijk namens mij naar mijn Mama gebeld en ze was gewoon heel trots dat ik zelf naar de huisarts en mijn mentor ben gegaan. Uiteindelijk heb ik een gesprek met haar gehad en begreep mij precies en dat was gewoon zo’n opluchting dat ik thuis niet meer een masker hoef te dragen om te verbergen hoe het nou echt met mij gaat. 
Uiteindelijk ben ik afgelopen maandag naar het ggz geweest en daar heb ik een heel fijn gesprek gehad. Ik krijg nu therapie waar ik mij niet voor schaam want dit hoort er eigenlijk gewoon bij. Het komt namelijk vaker voor dan dat mensen denken. 

Dit verhaal wilde ik graag met jullie delen omdat 1: Ik kan mijn gevoel hier goed in kwijt. En 2: Omdat mensen nooit van de buitenkant kunnen zien hoe een persoon zich nou daadwerkelijk voelt of wat er nou precies bij iemand anders thuis gaande is. En toch hebben mensen heel snel een oordeel klaar. En 3: Ik wil de mensen die in dezelfde situatie zitten toch laten weten dat ondanks alles, je niet moet denken dat je de enige bent met dit soort problemen. Je hoeft je totaal niet te schamen als jij hulp krijgt van het ggz of andere instanties.

Wij weten niet hoe het nu gaat aflopen met mijn papa, maar we blijven natuurlijk hoop houden dat er gewoon nog een wonder gebeurt. Dat ze het stil kunnen zetten of nog een hele tijd kunnen rekken. Ik vind het fijn om mijn verhaal met jullie te delen en ik hoop dat jullie er wat aan hebben! 

Groetjes Dorien!