Een ander onderwerp, wat niet past bij “leven zonder ouders’ maar wat wel een onderdeel van mij zelf is. Iets wat veel mensen niet weten en daarom wil ik dit ook graag delen met jullie. Ik praat hier eigenlijk ook nooit over, maar het is wel iets waar ik vaak aan denk en soms ook wel moeite mee heb en ook levenslang bij me draag.

En dat is, dat ik een tweeling ben. Maar waar is dan de ander? Die is tijdens de zwangerschap overleden. Voor de 20ste week al. Ja, ik ben dus een van een tweeling. En of het nou een jongetje was of een meisje? Dat blijft voor altijd een vraag. Maar ik blijf bij mijn gevoel, en dat is dat het een jongetje was.

Ik denk vaak aan hoe het zou zijn als mijn tweeling er wel zou zijn. Dan stonden we samen tegen over de wereld in plaats van ik alleen. En natuurlijk sta ik er nu ook niet alleen voor. Maar ik denk dat het toch wat ander is dan als je een tweeling bent. En vaak als het aan bod komt, dan noem ik mezelf ook een van een tweeling. En dan krijg ik de vraag “maar waar/wie is de ander dan?” En dat is toch wel iets waar ik soms nog wel moeite mee heb. Moeite met het besef dat ik hem/haar nooit heb kunnen zien/kennen en de moeite om er over te praten als iemand er na vraagt.

En ik weet nog dat mama dit mij ook ooit heeft verteld, dat ze vaak moeite heeft om andere tweelingen te zien. Ik zat samen met een tweeling op dansen, en mama zei dan: “Dat is toch zo mooi dat je samen je passie kan delen.” En dan kon ik in haar ogen haar verdriet wel aflezen. Het is natuurlijk ook niet zomaar iets om je kind te verliezen.

Ik zelf heb er vaak ook moeite mee om tweelingen te zien. Ik stop dit gevoel meestal weg, en zeg er ook niks over. Want bijna niemand weet dat ik een tweeling ben. En ook al heb ik mijn tweeling nog nooit gezien, toch heb je soms het gevoel dat je wat mist. Ik bedenk ook vaak hoe mijn leven nu zou zijn als we wel nu samen waren. Zou ik dan nu samenwonen met mijn tweeling, of beide apart? Zouden we dezelfde interesses hebben gehad? Zouden we vaak samen zijn en ook onafscheidelijk zijn? Hier ben ik dan vaak over aan het nadenken. Zou mijn leven dan helemaal anders zijn geweest dan hoe het nu is?

En het zit in de familie tweeling zijn. Mijn oma is namelijk ook tweeling. Ik ben met oma in gesprek gegaan om te weten te komen wat oma daarvan vind. Mijn oma en haar tweelingzus zijn de laatste van 13 kinderen. Oma vertelde dat ze pas het besef had dat ze tweeling was toen ze 6 jaar oud was. En ook al was ze een eeneiige tweeling ze waren niet altijd bij elkaar, en deden niet altijd alles samen. Oma vertelde wel dat als ze ruzie had op school dat haar zus haar dan altijd kwam helpen. Omdat ze meerdere broers en zussen had, vond ze het niet heel anders dan een tweeling zijn. Want ze waren altijd met elkaar en hadden ook een hechte band.
Maar toen oma en haar zus in de 50 jaar waren kreeg haar zus de ziekte MS. Een spierziekte. Ze belandde in een rolstoel en kwam uit eindelijk in een verpleeghuis terecht. Ik kan me als klein meisje nog wel herinneren dat oma daar vaak heen ging, en dan mocht ik mee. Ik vond het toen heel mooi om te zien hoe oma haar hielp met van alles, en ik kon echt zien dat ze een goede band samen hadden.
Op 73-jarige leeftijd overleed haar tweelingzus. Oma vertelt dat ze haar vaak mist, maar vooral in de dingen die ze vaak deden. Vaak even op de zaterdag middag op pad. Oma heeft nu nog 3 broers/zussen van de 13.

Daarbij vertelde oma ook dat het in de familie wel voorkomt. Er is 3 keer een tweeling geboren waarvan 1 tijdens de zwangerschap is overleden.

Ik vind het bijzonder blijven dat ik een tweeling ben. Het is iets waar ik trots op ben en ook altijd met trots zou blijven zeggen. Het is ook iets wat ik graag met anderen zou blijven delen. Mijn broertje of zusje heeft ook een plekje in mijn hart, naast mijn ouders.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om een keer iets anders te lezen over mij.

-XOXO-

Merlin

Geschreven door Merlin