Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen. Het wordt een lange post en het kan misschien heftig zijn. Maar toch wil ik dit graag met jullie delen zodat jullie een beeld kunnen krijgen van wat ik heb meegemaakt.

Ik kom uit een gezin van 5 kinderen. Ik heb 3 oudere broers en 1 oudere zus, of naja halfbroers en halfzus. Maar zo noemen/zien wij elkaar niet! Mijn broers en zus hebben een andere vader dan ik. Dit vertel ik om mijn verhaal wat te verduidelijken.

Omdat mijn broers en zus wat ouder zijn, waren hun al uit het huis toen ik nog jong was. Vaak waren we nog allemaal bij mijn papa en mama thuis. Mama was toch wel echt alles voor ons, ze deed alles voor ons, stond altijd voor ons klaar, ze had de leukste humor en het was gewoon gezellig altijd met elkaar. Mijn papa hielp iedereen. Hij werkte in de bouw en kon dus ook alles. Papa had zijn eigen humor, waar we nu nog steeds grapjes over maken. Maar als ik terugdenk aan mijn “tienerjaren” kan ik eigenlijk alleen denken aan de rottige periodes. In 2014 ging het al wat minder met papa. Hij deed continu raar, zag dingen die er niet waren en hij sliep heel erg veel. We wisten niet wat het kon zijn. Hij had ook afspraken staan in het ziekenhuis voor onderzoeken, maar die zijn er nooit gekomen.

Op 1^ste pinksterdag 2014 was ik niet thuis. Ik kreeg s ‘avonds kwart voor 12 een telefoontje van mijn broer, met mijn schoonzus aan de lijn. Ik weet nog dat ik verbaasd maar vrolijk op nam met: ”hallo!” Mijn schoonzus klonk niet zo blij: “Merlin je moet nu naar huis komen, je vader wordt gereanimeerd.”  Mijn leven stortte in. Ik kon niet geloven wat ik hoorde, en ik kon ook niks zeggen. Totdat ik het besef kreeg en helemaal in elkaar stortte. Met een noodgang werd ik naar mijn huis gebracht. Toen ik aankwam, stond de hele stad voor mijn huis omdat iedereen natuurlijk nieuwsgierig was door al die ambulances en politie. Ik ben gaan rennen, en duwde iedereen aan de kant. De deur stond voor mij open en rende door het huis heen. Achterthuis stonden mijn broers, zus en mijn mama. Ik vloog in de armen van mijn moeder, die hard moest huilen. Op dat moment kwam de ambulance broeder naar ons toe en vertelde dat het te laat was. Ik kon niet geloven wat ik hoorde, dat kon niet waar zijn …
Die dag ervoor is mijn vader nog helemaal alleen naar Amstelveen gereden om een kick box wedstrijd te jureren. Het ging al wat minder met mijn vader die periode. Maar we wisten niet wat er aan de hand was. Die dag erna was mijn vader erg benauwd. Hij is eerder dan mama op bed gegaan, hij had zijn astma pufjes genomen en is gaan slapen. Even later ging mama ook op bed, maar toen ze de trap op liep was het stil. Mijn vader maakte altijd veel geluid is zijn slaap, dus ze wist dat er iets niet goed was. Papa lag stil en maakte geen geluid, mama belde 112 en tegelijkertijd is ze gaan reanimeren, maar achteraf was het al te laat. Papa is overleden aan een hartinfarct in zijn slaap. Ik was 16 jaar en had geen papa meer, dat was wat er continu door mijn hoofd ging. Het heeft veel impact op mij gehad. Het gebeurde net na mijn examens. Papa had ook niet meer meegemaakt dat ik was geslaagd. Dat vond ik moeilijk, geen diplomering waar papa bij was, niet mijn trotse vader kunnen zien. Geen papa meer… Ik was verdrietig en boos tegelijk. Mijn vader was ook zo eigenwijs altijd. Hij wilde nooit naar een dokter, maar wat nou als we eerder naar een dokter waren geweest? Maar ja, dat is achteraf en daar probeer ik ook niet aan te denken.
Hij heeft z’n rust en geen pijn meer.

Papa zijn crematie heb ik voor een groot deel zelf mogen regelen.
Het fijnste aan de crematie was dat ik zelf gesproken heb. Dat was voor mijn gevoel het afscheid wat ik van hem heb kunnen nemen. Want dit heb ik niet met hem zelf kunnen doen. Ik ben trots op mijzelf dat ik dit gedaan heb. Ik heb hierbij veel steun gekregen van mijn familie en vrienden.
het nummer “Eye of the tiger” werd gespeeld. Want dit nummer was zo “papa”. Als hoofd jurylid van grote kick box gala’s in Nederland en als Nederlands kampioen Judoka, was dit nummer gewoon het liedje van papa. Ook het nummer “Ik verscheurde je foto” van Koos Alberts werd gespeeld. Dit zong papa altijd. Dat was muziek wat hij mooi vond. Net zoals muziek van Andre Hazes.
Papa heeft nooit gezegd wat hij wilde op zijn crematie, dat moesten we zelf maar bepalen. Het boeide hem niet en wilde er nooit over hebben. Maar we hebben het gedaan zoals papa was. Niet te veel poespas, lekker simpel.

Ik mis mijn papa vaak om mij heen, vooral toen ik op mijzelf ging wonen. Als je daar vroeger over nadacht dan was het papa en mama die je mee hielpen met je eigen huisje en dat was nu niet zo. Dat is echt lastig. Mijn papa was heel handig, hij werkte in de bouw. Ik ben blij dat ik daar veel van heb mee gekregen, zo kan ik zelf vaak ook dingen repareren, of dingen in elkaar zetten. Vaak kijken mensen mij dan ook verbaasd aan en vragen dan hoe ik dat allemaal weet. Ik zeg dan altijd “Tsja, ik ben een dochter van een bouwvakker he” Haha. Het is nu al 4 jaar later en met de dag mis ik hem steeds meer. het is toch wel je papa en die positie kan niet zomaar vervangen worden.

3 weken later.. Mama had weer de kracht om terug te gaan om te werken. Of naja, ze wilde weer gaan werken. Maar eerst wilde ze langs de dokter, omdat haar scheenbeen al een poosje pijn deed. Ze moest gelijk door naar het ziekenhuis voor foto’s. Even later moesten we op gesprek komen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in de wachtkamer zat met mijn zus en mijn moeder. We maakten grapjes, en we zeiden tegen elkaar: “We gaan een groot feest vieren als we een goede uitslag krijgen.” Want de dokter had gezegd dat het misschien wel kanker kon zijn. 5 minuten daarna werden we geroepen. De dokter keek niet zo blij. Ik wist gelijk dat dit niet goed was. De dokter vertelde dat mama wel kanker heeft. Beenmergkanker, dat ongeneselijk is. Mijn leven stortte in en ook ik in dat kamertje. Ik hoorde mama zeggen “haar vader is 3 week geleden overleden, dus dit is extra heftig voor haar”. Er gingen vragen door mijn hoofd. “Gaat mama snel dood?” “Heb ik straks geen ouders meer?” “Hoe moet dit allemaal verder”. De dokter vertelde dat mama al in het 2de stadium zit en er waren 3. Dus dat was niet goed. Ze moest gelijk behandelingen en chemo’s om dit zo snel mogelijk te behandelen. Ze hadden gezegd “Het is goed te behandelen” dus dat moest ik maar geloven.
Ziekenhuis in ziekenhuis uit, dat was hoe de 2 jaren daarna gingen. Vaak werd mama opgenomen omdat ze weer koorts had. En dan zei ze: “He bah, moet ik daar weer heen, ik vind dat zo vreselijk.” Het slapen op een zaal met anderen, het vieze eten in het ziekenhuis, dat is wat ze het ergste daar aan vond. Maar waar ze haar kracht vandaan haalde en waar ze voor vocht waren haar kinderen en kleinkinderen. Wij zijn altijd een hecht gezin geweest, een gezin vol humor. Daarom konden we in deze tijd ook veel grapjes maken en zelfs mama kon dat. Als haar gevraagd werd in het ziekenhuis wat ze wilde eten antwoordde mama: “Patat, dat wil ik”. Grapjes maken kon ze als de beste. In augustus 2016 moest mama weer worden opgenomen in het ziekenhuis met koorts. Ze moest zelfs naar een isoleerkamer, waar ze alleen was. Dat vond ze wel fijn natuurlijk. Maar het was niet fijn want het ging niet goed. Alleen dit wilde ik niet geloven. We hoorden niet veel van het ziekenhuis, hoe het nou ging of wat er verder zou gebeuren. Mama haar broers en zus hadden een gesprek aangevraagd, ze wilde eens een keer duidelijkheid hebben. Want we waren aan het wachten totdat haar volgende behandeling zou beginnen. Want volgens haar dokter was er een nog een hele waslijst met behandelingen. Alleen in dat gesprek ging het wat anders. Er werd verteld aan mama dat ze nog maar een paar week had. Want het ging helemaal niet goed. Maar dit wisten we niet. Mijn ooms en tante kwamen me dit vertellen. Ik stortte in. Weer gingen er vragen door mijn hoofd. “Hoelang zou ze nog bij ons zijn?” “Hoe moet ik zonder mama leven?” “Hoe kan dit nou gebeuren?” En antwoord te geven op de eerste vraag? Precies een week, zolang was ze nog bij ons. De laatste week van de zomervakantie. Een dubbele week. Want we wisten niet hoe lang ze nog bij ons zou zijn. Maar een week vol lol met elkaar ondanks de situatie. Mama lag op bed in de woonkamer want ze kon niks meer. En wij, de kinderen, aanhang en kleinkinderen waren elke dag met zijn allen bij elkaar. S ‘nachts sliep ik samen met een van m’n broers of zus samen in de woonkamer met mama. Wat een geweldige week hebben we gehad. We hebben mooie gesprekken gehad. Mama heeft lieve en fijne dingen met ons gedeeld. Ze heeft zelf haar crematie kunnen regelen met ons. Het was emotioneel maar met een lach. Want ondanks alles kon mama de leukste grapjes maken. Tot haar laatste dag. Ik werd wakker, en mama was erg verward. Ik wist gelijk dat dit niet goed was. Ik heb gelijk iedereen gevraagd om te komen. De dokter kwam en vond dit ook niet goed gaan. Ze was afwezig en had rare ogen. Ze was erg benauwd en had een korte ademhaling. Mama zei steeds: “wat doen jullie raar, ik ga nog lang niet dood hoor”. Maar we wisten wel dat het zo ver was. Het nam met de dag af. ’s Avonds kwam de dokter en heeft mama morfine met toestemming gegeven. Het was zo heftig, je zag haar langzaam wegzakken. Om 21:37 blies ze haar laatste adem uit.

Ik denk dat dit het meest heftigste is wat je als kind zijnde mee kan maken. Van je beide ouders afscheid moeten nemen.

Mama haar crematie was mooi, zoals ze wilde. Niet te veel poespas, persoonlijk en haar kinderen in de belangstelling. Mijn beide broers hebben gezongen, dat is wat ze het mooiste vond. Ons familieliedje stond ook in de belangstelling, “The family tree”. En uiteindelijk is het me gelukt om weer te kunnen spreken. Ik heb de mensen kunnen vertellen wat voor sterke, prachtige en lieve mama ze was. Ook het nummer “I will always love you” speelde op de crematie. Dit nummer wilde ze omdat mama het zong naar haar kinderen toe. Ook het nummer leeg om je heen gezongen door René van Kooten wilde ze laten spelen. Ze vond dit een mooi nummer en wilde deze graag laten horen aan iedereen. Iedereen noemde haar afscheid “mooi”. Het was ook zoals mama het wilde.

Ik mis mijn mama echt elke dag. Mama was echt mijn beste vriendin. Ik kon alles met haar delen en ze was er altijd voor mij. Dit stuk is gewoon helemaal weg gevallen en dat is soms erg zwaar. Mama deed altijd alles voor iedereen, zelfs als ze zich niet helemaal fit voelde. Zorgzaam dat is wat ze was en dit heb ik ook van mama geërfd. Als de mensen om je heen het maar goed hebben. Dat is wat wij belangrijk vinden.

Het blijft voor mijn moeilijk om dit verhaal te vertellen. Soms lukt het zonder een traan te vertellen. Het is best gek maar al snel komt dit onderwerp aan bod en moet ik wel vertellen hoe het zit. Ook met mensen die ik nog maar net ken. Ik wil soms liever niet gelijk dit ter sprake brengen maar toch komt dit onderwerp al snel in een gesprek voor. Best lastig soms.

Nadat mama is overleden, moesten we veel regelen. Het huis waar ik nog woonde met mijn mama moest binnen een maand leeg zijn. En dit was zo moeilijk voor mij. Je hebt helemaal geen zin omdat te doen. Maar het moest omdat het een huurwoning was. Met veel tegenzin (van mij) hebben we het in een paar weekenden leeggehaald. We hebben veel weg gegooid omdat mama echt zoveel troep had bewaard. Ik vond het moeilijk om alles zien weg te gooien door de anderen. Alles wat ik graag wilde houden heb ik gelukkig kunnen bewaren.
Ik moest natuurlijk ook ergens gaan wonen. Ik was 18 en kon op mezelf gaan wonen. Maar dat wilde ik nog helemaal niet. Ik vond het te eng om al alleen te moeten zijn. Ik ben bij mijn zus en haar vriend (nu verloofde) in gaan wonen. Ze hadden dat jaar net een huis gekocht, precies een straat achter mijn oude huis. Als je door de raam van de woonkamer kijkt, kijk je door de boom naar mama haar slaapkamer. En iedere keer als ik bij mijn zus ben dan kijk ik daar ook even naar. Ik heb een paar maanden daar gewoond. Mijn zus was op dat moment zwanger. Het was heel fijn dat ik daar terecht kon en daar ben ik jullie nog steeds dankbaar voor. Maar ik merkte aan mijzelf dat ik toch maar op mezelf moest gaan wonen. Ook al mocht ik daar blijven, ik wilde geen last zijn en wilde dat ze gewoon met z’n 2en konden genieten van hun dochtertje. En zo ben ik sinds 1 april 2017 op mij zelf gaan wonen.

We zijn nu alweer een hele tijd verder. Er is veel gebeurd in een korte tijd. Ik merk ook dat ik nu sneller kleine dingen kan waarderen, maar ook het houden van mensen die dicht bij mij staan ben ik meer van bewust.

Waar ik soms nog het meeste moeite mee heb is dat jongeren van mijn leeftijd samen met hun ouders zie. Samen op vakantie, samen leuke dingen doen, ouders die meegaan naar een open dag van een school, diplomering, winkelen, noem maar op. Dat vind ik echt moeilijk om te zien. Want dat zal ik nooit meer met mijn ouders kunnen doen/delen. ik moet dat dan alleen doen en als ik daar al een denk kan ik al wel huilen.

Ik kan hier nog wel meer over vertellen maar dan word dit wel een hele lange post, dus ik hou het hierbij.

Dit is dus mijn verhaal over mijn ouders. Eerlijk gezegd voelt dit heel goed om van mij af te schrijven en dit te kunnen delen met jullie.

Heb jij nou ook een of beide ouders verloren? En wil je graag ook je verhaal delen met anderen? Mail dan je verhaal naar mij toe dan zet ik hem op mijn blog, dit kan gewoon anoniem. Ik zou het mooi vinden als je jou verhaal wil delen. En geloof mij.. Het voelt fijn om het van je af te kunnen schrijven!

Bedankt voor het lezen van deze lange, heftige post.
Als je meer wilt weten of een vraag hebt, mail mij maar!

-XOXO-

Merlin