Deze week was ik met een vriendin aan het praten over mijn blog. En mijn vriendin vroeg zich eigenlijk af hoe ik het allemaal heb ervaren hoe ik mijn ouderlijk huis heb achtergelaten. Ik vond het wel een leuk idee om hier een post over te schrijven. Want ik heb deze periode als best heftig ervaren, maar ik heb dit nooit uitgesproken.

Nadat mijn moeder in Augustus 2016 is overleden, moesten we binnen een maand ons huis leeghalen. Wij hadden een huurhuis dus het woningbouwbedrijf moest het huis opnieuw gaan verhuren. Ik mocht er in principe ook niet blijven wonen, dus ze hadden me zo op straat gezet. Maar gelukkig had ik mijn broers en zus waar ik terecht kon.

Een maand dat is zo kort. Dit was de hele maand september. School was net weer begonnen en mijn broers en zus gingen weer aan het werk. Daarom hadden we besloten om elk weekend met z’n allen alles te gaan leeghalen. En het leukste (maar niet heus) was dat mama echt alles bewaarde en het meeste was troep. We hadden zo’n hele grote container achter het huis staan waar we alles in gooiden.  Maar dat ging niet zo makkelijk allemaal. Ze hadden mij in de woonkamer neergezet, en de rest ging alles van zolder, en de slaapkamers halen. Ik moest alles uitzoeken omdat er ook nog veel spullen van mijn vader bij waren. Ik vond het super heftig. Ik hield me groot maar wilde alleen maar huilen. Er werd zoveel spullen weg gegooid. Ik kon dat niet aan. Mama was net weg, en ze gooiden zo al haar spullen weg. Maar het was allemaal troep dus het moest wel. Na geloof ik 2/3 weekenden was het hele huis al leeg. Behalve mijn lieve hondje. Ik woonde toen bij mijn zus in huis. Ze woont een straat achter mijn ouderlijk huis. Maar omdat mijn hond niet met andere hondjes samen kon, moest ze wel helemaal alleen in dat huis blijven om te slapen. Ik trok het niet meer om nog alleen in dat huis te slapen dus een andere keuze was er niet. Want op dat moment waren we ook een plek aan het zoeken waar mijn hond kon “logeren”. Maar niemand wilde haar. Het was zo stressvol. Ik weet nog precies dat in die laatste week dat mama thuis was dat ze vertelde dat ze zich druk maakte om waar Luna (mijn hond) heen zou gaan. Ik heb mama beloofd dat ik voor Luna een plekje zou vinden en dat kalmeerde haar. Maar het was zo stressvol want we moesten de sleutels van het huis al bijna in leveren en ik had nog geen plekje voor mijn hond. Na een facebook bericht en op TV Noord geweest te zijn, was er uiteindelijk een plekje gevonden voor Luna. Maar in de laatste week dat ook Luna er nog was. Ben ik elke dag geweest om afscheid te nemen van het huis. Maar het enigste wat ik kon doen was bij mijn hondje zitten en heel hard huilen. Ik woonde al die 18 jaar in dat huis, en ineens na zo’n gebeurtenis was het niet meer mijn huis, en moest ik afstand gaan nemen van mijn hondje. Ik wist niet dat afscheid nemen van een huis zo moeilijk kon zijn. En de allerlaatste week was echt alles leeg. Ik had voor mezelf die week 1 dag uitgekozen dat ik helemaal alleen, definitief afscheid zou nemen van het huis. Dus Ik ben elke kamer in het huis in gegaan en heb even de tijd genomen om aan alle herinneringen te denken. En dat was echt super heftig. Mijn kinderjaren, mijn jeugd, alles heb ik in dat huis meegemaakt. Alle verjaardagen, feestdagen etc. waren we altijd samen in dat huis. En ook al was iedereen al uit huis, dit huis bleef de plek waar we altijd weer samen kwamen. En ineens is dat plekje weg. Die moest ik afgeven aan een ander. En als we daar gewoon de tijd voor hadden gekregen die we nodig hadden, had ik daar ook beter mee om kunnen gaan. Maar nu moest alles zo snel, en gehaast. Onze moeder was net een week overleden en toen kregen we dit voor onze voeten gegooid. Ineens moest je van alles om je heen afscheid gaan nemen. En ondertussen gaat het leven gewoon verder. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Even later hoorde ik dat al vrij snel een man in het huis is komen wonen. Ik ben nog een paar keer langs mijn ouderlijk huis gereden omdat ik nieuwsgierig was en ik de behoefte had om het nog eens te zien. Maar van de laatste keer had ik echt een klap gekregen. De hele voortuin was anders, het schuurtje naast het huis was weg die papa zelf in elkaar had getimmerd. Mijn hele huis, het was gewoon weg. Het was niet meer mijn huis. En sindsdien heb ik besloten niet meer langs mijn ouderlijk huis te gaan. Mijn zus en haar vriend wonen precies achter mijn ouderlijk huis. Als je uit het voorraam van de woonkamer kijkt, kan je zo langs de huizen en de boom naar mama haar slaapkamer kijken. En dat is voor mij genoeg om nog eens te kijken naar het huis.

Ik woon nu een jaar op mijzelf. Het is soms nog raar om thuis te komen en er is helemaal niemand. Het voelt soms ook niet als mijn eigen huis. Maar gelukkig heb ik nog wat spulletjes van mijn ouders zodat ik het nog een beetje als mijn ouderlijk huis heb kunnen inrichten.

Heb jij nou ook een vraag aan mij, of ben je benieuwd hoe ik iets heb gedaan? Mail dan naar merlinkoetje@hotmail.com Dan maak ik een post over jouw vraag!

Ben jij ook je ouder(s) verloren? En zou jij je verhaal willen delen? Mail hem dan naar mij, en dan post ik jouw verhaal op mijn blog!

Fijne paasdagen allemaal!

-XOXO-

Merlin