“Maar hoe doe je dat dan?” “Ik kan het me niet voorstellen.” Dat zijn dingen die ik vaak hoor als ik mijn verhaal vertel. Ja hoe doe je dat eigenlijk, leven zonder je ouders als je nog jong bent? Is daar een antwoord op, is er ergens iemand die dat weet? Niemand die dat zal weten. Ik zou het ook niet weten, ik doe ook maar wat. Ik probeer ook mijn leven op te pakken en door te gaan. Mijn ouders hebben mij ook niet vertelt hoe dat moet, niemand die het zou weten.

Maar hoe doe ik dat dan? Ja, soms weet ik dat zelf ook niet. Ik ga gewoon door met mijn leven, en haal alles eruit wat er in zit. En ik denk ook dat je dat het beste kan doen. Je moet niet thuis gaan zitten en piekeren, daar wordt het niet beter van. Je moet dingen gaan doen die je blij maken, maak je school af, ga leuke dingen doen en wees met de mensen waar je van houdt. Tenminste dat is wat ik doe. Ik wil mijn ouders trots maken. En dat is waar ik het allemaal voor doe. En natuurlijk gaat het soms wel wat minder, maar dat hoort erbij denk ik dan maar.

Maar er komt ook wel veel bij kijken als je dit ineens overkomt. Ten eerste al het verdriet en onmacht. Je staat er dan ineens alleen voor zonder ouders. Hoe moet je dan verder? Waar ga je wonen? (Als je nog thuis woont, wat in mijn geval zo was) Wat doe je met het huis van je ouders? Wat doe je met alle spullen? Wat moet je allemaal regelen? Etc.
Vervolgens komt dan de begrafenis/crematie waarvoor je van alles moet regelen en bij komt kijken. Daarbij wordt je ook weer even geconfronteerd met het feit dat je je ouder bent verloren. Al die mensen die je condoleren waar je helemaal geen zin in hebt. En alles daarna is ook nog veel om te regelen.
En dan ineens begint het gewone leven weer. En ja hoe moet je dat weer oppakken? En hoe ga je om met alle verdriet, pijn en gemis?
Ik ben heel blij dat ik de keuze heb gemaakt om naar een psycholoog te gaan.
Dit heeft mij ontzettend goed geholpen om alles te verwerken. Ik had nooit goed stil kunnen staan en rouwen om mijn vader omdat mama heel snel erna ziek werd en ik daar vooral mee bezig was. Met de psycholoog heb ik kunnen praten over mijn verdriet, pijn en alles waar ik mee bezig was. Ik heb snel alles een plekje kunnen geven en verwerken. Ik kon snel mijn leven weer oppakken en bezig gaan met belangrijke dingen zoals school. En het klinkt misschien wel heel makkelijk allemaal, maar ook ik heb wel periodes gehad dat ik me helemaal niet goed voelde, en dat heb ik nu nog steeds. Er zijn vaak periodes dat ik mijn ouders extra mis en het dan de hele tijd in mijn hoofd zit. En dat zal denk ik nog wel lang zo blijven. Maar ik merk aan mezelf dat ik vaak probeer om dit alleen door te staan, en dat maakt mij ook wel sterk. Ik moest toen ik 18 werd ineens wel volwassen worden. Ik ging op mezelf wonen, ik moest belangrijke dingen regelen en dat allemaal zonder mijn ouders. Ik heb geluk dat ik mijn broers, zus en de rest van de familie achter me heb staan die me veel geholpen hebben. Ik had ook niet geweten hoe ik dit anders helemaal alleen had moeten doen. Als ik terug kijk op de afgelopen 4 jaar, dan ben ik best wel trots op mezelf hoe ik dit heb doorstaan en hoe sterk ik hieruit ben gekomen.

Op dit moment focus ik mij vooral op school. Ik heb mijn ouders beloofd om hier mijn best voor te blijven doen en deze belofte wil ik hoe dan ook waar maken. Vorige week heb ik mij ingeschreven voor HBO Social Work. Ik heb met mijn ouders eigenlijk nooit erover gehad wat ik ga doen of wat ik wil na mijn MBO-opleiding. Ik vraag mij dan ook af hoe ze daarover denken dat ik dit ga doen. Ik heb lang zitten twijfelen wat ik nou wilde gaan doen en meestal volgde ik dan mijn ouders hun advies op. Maar dit heb ik toch echt zelf besloten nadat ik veel gesprekken heb gehad met familie en vrienden hierover. En dat is wel iets waar ik trots op mag zijn toch? En ik ben op dit moment zo gemotiveerd om door te leren, omdat ik meer uitdaging wil in mijn stage/werk. Dus mijn best ga ik zeker doen om mijn belofte waar te gaan maken.

En om even weer terug te gaan naar dit onderwerp, wil ik de andere kant hiervan even vertellen. Want de meeste van ons zullen gewoon nog wel één of beide ouders hebben. En dat is het mooiste wat je kan hebben. Ik heb de afgelopen weken met verschillende mensen hier gesprekken over gehad en dat heeft mij weer heel erg geïnspireerd.
En wat ik daar graag uit wil halen is dat ik iedereen wil mee geven om te genieten van je tijd samen met je ouders. En niet in elk geval zal dat kunnen, maar als je het kan doe het dan ook. Je ouders hebben voor je gezorgd, en hebben je overal bij geholpen, en er kan een dag komen dat jij dat voor hun moet doen, en dan zullen zij dat ook waarderen als je dat doet voor hun. Maar ook voor ouders geldt, geniet van alle tijd met je kinderen. Geniet van de tijd dat ze nog in huis wonen, in keuzes die ze maken, in alle stappen die ze zetten in hun leven en sta altijd voor ze klaar. Want dat is wat kinderen wel nodig hebben van hun ouders. Want voor je weet is er een dag dat alles veranderd en dat niet allemaal meer kan.

Ik heb hier ook van geleerd. Ik heb soms wel spijt dat ik niet meer tijd met mijn ouders samen heb doorgebracht. En daarom wil ik dat zo graag ook meegeven aan iedereen, want het is jammer als je er spijt van krijgt. Daarom geniet ik nu extra als ik met mijn familie ben, en verheug ik mij op alle leuke dingen die eraan komen die ik samen ga doen met mijn familie.

Ik hoop dat iedereen dat gaat doen, in hoe ver dat kan!

-XOXO-

Merlin

 

 

Geschreven door Merlin