Als jongere moeten rouwen, is iets heftigs. Je moet veel doorstaan en dat is als je jong bent heel moeilijk. Je wordt vaak niet begrepen door vrienden, maar soms ook niet door familie. Niet iedereen snapt wat je doormaakt en daarom kan je er soms moeilijk over praten. Ook ik heb hier moeite mee gehad. Ik kon er moeilijk met vrienden over praten omdat niemand dit heeft meegemaakt en het dan moeilijk is om in zo’n situatie te moeten verplaatsen. En dat is natuurlijk begrijpelijk, maar voor jezelf is dat meestal niet leuk.  
Ik ben sinds vorig jaar September, nadat mijn moeder is overleden, naar “Het Behouden Huys” gegaan. Het Behouden Huys biedt kankerpatiënten en hun naasten professionele en betrokken begeleiding bij de verwerking van de psychische, sociale en lichamelijke gevolgen van kanker. Dus ook als je een familielid hebt die kanker heeft of hieraan is overleden kan je terecht bij Het Behouden Huys om hier met een psycholoog over te praten.
Ik heb zelf aangegeven aan mijn huisarts dat ik naar een psycholoog wilde. Het overlijden van mijn vader had ik nooit verwerkt, omdat mama snel daarna ziek werd en ik dat aan de kant had gezet. Toen ik te horen kreeg dat mama nog maar een paar week had, wilde ik meteen naar een psycholoog om hierover te praten. Iets in mij zei dat ik dat moest doen. En ik heb hier nooit spijt van gehad.

Ook kon ik mij toen aanmelden voor een groepstherapie “Jong en Rouw”. En ik ben heel blij dat ik heb mogen deelnemen aan deze groep. Het was een groep voor jongeren die een of beide ouders zijn verloren aan kanker. Het beste hieraan vond ik dat ik eindelijk eens werd begrepen. En begrip krijgen van mensen die hetzelfde hebben moeten meemaken, is dan fijn om te krijgen.

Omdat ik veel aan deze groepstherapie heb gehad wil ik graag met jullie delen wat er in zo’n groepstherapie gebeurd. (Hiervoor heb ik toestemming gekregen van Het Behouden Huys.) De sessies wisselden af in beeldende therapie, en sessies waarin je met elkaar gaat praten over een bepaald onderwerp.
Als eerste heb je natuurlijk een kennismaking, je leert elkaar natuurlijk eerst een beetje kennen om ook vertrouwen te krijgen om dingen te kunnen delen. Bij de 2^de sessie hebben we allemaal ons verhaal moeten vertellen. Dit was ook de heftigste sessie. Je moet je eigen verhaal vertellen, maar ook de verhalen van de anderen raakt je heel erg. In alle verhalen kon ik mij heel erg vinden. Dat brengt dan natuurlijk veel emoties omhoog. Ook bij de sessies kregen we ontspanning oefeningen. Ik merkte vaak bij de eerste keren dat ik gespannen was. Deze oefeningen waren fijn om rustig te worden. Deze oefeningen verschilden in ademhalingsoefeningen, een bepaalde figuur herhalend tekenen of een wandeling. Van daaruit gingen we meestal aan de slag met een opdracht. Vaak was dit iets wat je moest tekenen zoals jouw landschap van rouw, Het moment dat je leven veranderde of hoe laat jij je zien van buiten maar hoe voel je je van binnen. Je werd hiermee natuurlijk geconfronteerd. Maar met elkaar kon je erover praten, en kon je steun en advies bieden. Ook hebben we van klei, de band tussen jou en je overleden ouders moeten maken. Dit was iets heel bijzonders om te maken.

In de sessies waarin we met elkaar in gesprek gingen kwamen onder andere onderwerpen voor zoals: soorten emoties, nieuwe relaties en de 4 rouwtaken. Maar ook konden we zelf onderwerpen inbrengen en hierover in gesprek gaan. Deze sessies vond ik het zelf het fijnst. We konden samen als groep praten over alles wat er in onze levens gebeurde, we konden elkaar advies geven en je kreeg begrip van elkaar.

Met de laatste sessie hebben we 2 stenen moeten beschilderen. De een moest je maken wat je graag wilt meenemen als iets positiefs, en de andere moest je maken als wat je wilt weg gooien uit je leven qua negatieve dingen. De positieve steen moest je op een plek neerleggen waar je hem vaak ziet en dus vaak wordt herinnerd aan leuke en positieve dingen. De negatieve steen moet je ook daadwerkelijk weg gooien, begraven op een plek of ergens in water gooien zodat je de negatieve dingen uit het leven gooit waar je niet meer aan wil denken of in je leven wil hebben. Ik vond dit iets heel moois. De positieve steen heb ik in de hoek van mijn woonkamer op een tafeltje gelegd. Op dat tafeltje staan foto’s’ en spulletjes van papa en mama, vandaar dat ik de steen hierbij wilde hebben. De negatieve steen heb ik nog niet weg gedaan, ik moet nog een mooi plekje bedenken waar ik deze steen wil weg gooien.

Ik heb heel erg veel gehad aan deze jongerengroep. We vonden het zelfs jammer dat dit voorbij was. Gelukkig hebben we met elkaar nog vaak contact en blijven we afspreken. Ik vind het heel fijn dat we een band hebben gekregen met elkaar en we elkaar blijven zien. Het is fijn om over mijn ouders te kunnen praten en dat ik hiervoor veel begrip krijg van hun. Ik wil jullie ook graag bedanken dat ik jullie heb mogen ontmoeten en dat ik veel steun aan jullie heb. Maar ook hebben jullie mij zoveel geïnspireerd om aan deze blog te beginnen. Ik hoop dat we elkaar nog vaak blijven zien, en elkaar te kunnen steunen in alle moeilijke situaties die we nog gaan mee maken.

Ik ben ook Het behouden Huys erg dankbaar dat ik aan de groep heb mogen deelnemen. Ik heb niks mooiers dan deze vriendschap met elkaar kunnen krijgen uit deze groepstherapie.
Daarom raad ik ook echt zo’n jongerengroep aan. Overal in het land kan je wel meedoen aan zo’n groep. Als je de kans krijgt, doe het! Je kan in zo’n groep je pijn en verdriet verwerken, je krijgt begrip van lotgenoten, maar ook voel je je helemaal niet alleen.

Ook mag je mij altijd mailen met je vragen, of als je graag je verhaal kwijt wilt!
Ik ben altijd bereidt om je te helpen en te luisteren.

Ik hoop hiermee wat lotgenoten mee te kunnen hebben inspireren!

-XOXO-

Merlin